Güneşli bir ilk bahar günüydü. Anadolu işgal altındaydı. Halk yorgun ve fakirdi ama umudunda en ufak bir sarsılma yoktu. Bu ruhla meclis açıldı. Sadece bir meclis değildi bu, bir milletin doğuşuydu. Bütün millet söz vermişti Mustafa Kemal'e. Belki geri dönüş yoktu ancak asla esaret de kabul edilmeyecekti.

Kadın, genç, ihtiyar ülkenin toprağında tek bir düşman bırakmamak için dünyanın belki de bugüne kadar görmediği büyük bir inançla savaştı. Bu kararlılık emperyalistleri kahrederken bütün dost ve ezilmiş milletlere yeni bir umut olmuştu.

Nazım şöyle anlatıyordu zafere açılan kapıyı; Kuvayi Milliye'de:

"Düşündü birdenbire kayalardaki adam

kaynakları ve yolları düşman elinde kalan bütün nehirleri

Kim bilir onlar ne kadar büyük

ne kadar uzundular?

Birçoğunun adini bilmiyordu

yalnız, Yunan'dan önce ve Seferberlikten evvel

geçerdi Gediz'in sularını başı dönerek.

Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu

Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki

şayak kalpaklı adam

nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden

güzel, rahat günlere inanıyordu